Siedział na łóżku już od dłuższego czasu, wodził za nią oczyma i chyba sam nie do końca wierzył w to, co widzi. Zdarzało się, że się kłócili, ale jeszcze nigdy aż tak. Ona, burcząc pod nosem, pakowała ostatnią walizkę. Z głuchym tąpnięciem wrzuciła do niej swoje słowniki i leksykony, trzasnęła wiekiem. Nie odezwał się do niej, dopóki nie przysiadła na walizce, żeby ją domknąć. Nie udało się. Prawie przezroczysta zwiewna sukienka i cienka książeczka - poradnik „ Jak rozmawiać” nie pozwalały się zatrzasnąć walizce. Wstała z niej i kopnęła z całej siły, nie szczędząc przekleństw, w pierwszej kolejności na uparty pakunek, w drugiej podskakując na jednej nodze klęła na siebie samą za to, że kopie twarde przedmioty bosą stopą.
